Buurtsporthal Park Spoor Noord
maandag 9 november 2020
Vandaag eet ik niet, uit solidariteit met Pierre Larrouturou (de EU parlementariër die al dagen in hongerstaking is en een taks eist op financiële transacties ten voordele van de zorg, onderwijs en ecologie). Gisterenavond at ik voor het slapen gaan nog snel een vol pak koeken op. Zo makkelijk is het.
Donderdag neem ik deel aan het European Theatre Forum 2020. Ik zit in de werkgroep ‘Environmental Sustainability & the EU Cultural Policies / Greening the Theatre & Performing Arts Sector’. Iemand stuurt ons alvast: ‘Art is not a mirror to reflect society, but a hammer with which to shape it’ (Bertold Brecht). Vanmorgen nog hoorde ik iemand verzuchten: ‘En toch heeft het altijd iets impotent, kunst. Soms denk ik ook, ik heb gewoon genoeg theater gemaakt. Tering man, ik wil gewoon echt iets doen!’ Zo moeilijk is het.
En daar sta je dan. Voor de dubbelbeglaasde wand van de buurtsporthal bekken te trekken zoals je deed op schoolreis naar de dierentuin. Alleen ben je zelf vader ondertussen, en zitten er geen apen achter dit glas maar kinderen.
Are we here yet? On va où, là?
‘Was passiert mit den Löchern, wenn der Käse gegessen ist? (een andere quote van Bertold Brecht waar ik meer van hou). WAT GEBEURT ER MET DE GATEN ALS DE KAAS OPGEGETEN IS?