2021 Kiel

Kiel
zaterdag 23 januari

Bakkerij al Amien, café Shivas, supermarkt Kudlicki Kamil, cafe trapke op, dakwerken droog gevoel en pitta paleis Kiel, hier ben ik, hier blijf ik! Claudia en Emilie van vzw recht-op (vereniging waar armen het woord nemen) hebben een adreslijst gemaakt van mensen die zin hebben in muziektheaterspel op zaterdag. Claudia gaat mee op toer, ze belt voor ons aan en als er niemand opendoet belt ze de bewoners op hun gsm. Tomas gaat ook mee, hij speelt op zijn gembri of guembri of gimbri of sintir (instrument dat bespeeld wordt in Marokko en aanpalende landen) en waarover altijd wel iemand (man of vrouw, auto- of allochtoon) iets te vragen of te zeggen heeft.
We beginnen aan de inkomhal van een Braem blok op de Maurits Sabbelaan en eindigen vier uur later in een overdekte doorgang in de Alfons de Cockstraat. Tegen dan hebben we iets meer dan de helft van onze lijst afgewerkt en regent het hard wat de mensen minder geneigd maakt op hun dorpel te komen staan luisteren en kijken naar een instrument dat voordturend ontstemd raakt en een doos met touwtjes die langzaam opzwelt en stropt (klein en wendbaar is mijn werk maar weersbestendig allerminst). Claudia belt iedereen waar we nog niet voor speelden en belooft dat we woensdag terug komen. Als het niet te hard regent, en als we woensdag nog buiten mogen komen om op meters afstand van elkaar naar een muzikant en een man met een doos waar iets uitkomt te luisteren en te kijken.

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Miles Fischler

 

2021 Theaterplein

Theaterplein
20 januari

Ik heb drie appelsienen nodig en wil de roltrap af naar de supermarkt. Ik moet langs zes politieagenten en een hond. Het is de vierde controle in bijna evenzoveel dagen en ik vraag waarop ik zojuist werd gecontroleerd. De politieagente antwoordt ‘op domme vragen’.
Ik sta op het theaterplein met drie appelsienen en een kartonnen doos vol spullen uit mijn atelier. Ik maak de appelsienen en de spullen uit de doos met touwtjes vast aan een paal op het plein. Vijf meisjes kijken en vragen wat ik doe ‘is het kunst of bezigheid?’. Een jongen vraagt of hij mag jongleren met de appelsienen. Een man vraagt of de foto er al hing vooraleer ik begon. Een andere jongen neemt zonder vragen een blikje cola uit mijn werk mee. Een andere man vraagt of de duiven al zijn langsgekomen.
Ik loop rond op het theaterplein en raap dingen op die tot me spreken. Die leg ik naast de appelsienen en de spullen uit de doos. Met wit krijt schrijf ik woorden op de grond.
accumul/OH!/tranen/seele/mehr licht/antenna
Drie en een half uur later kijk ik vanop een afstand naar wat ik heb gemaakt. Pintura Instintiva.
Dan knip ik alle touwtjes door en steek alle spullen terug in de doos. Behalve een steen die verbonden is met een foto van tienduizend mensen die vanuit Honduras de grens overwillen naar Bolivië. Ze zijn op weg naar Mexico om daar de grens over te steken naar Amerika waar, zo hebben zij vernomen, een nieuwe wind waait.

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Miles Fischler

2021 Nosestraat

Nosestraat
zaterdag 16 januari

Ik sta op het voetpad en drink koffie uit een kartonnen beker. Daarna ga ik met een vriend naar galerij de Rossaert. De dame die de galerij openhoudt heeft een hondje. Ze zegt ‘U bent de man die kleine theatertjes maakt, niet? Ik kom altijd naar uw werk kijken.’ (Ik heb een klein vogeltje piep piep, als het eten krijgt wordt het wakkerder).
In de galerij hangt werk van kunstenaars en clowns en als ik terug bij de dame ben met het hondje zeg ik ‘in deze sporttas zit een werk van mij, wilt u het zien?’ Graag zegt ze de dame en later krijg ik een foto toegestuurd met dank voor die ontroerende voorstelling. (Dan wordt het vogeltje een pinguïn en klopt mijn hart daar kinderen!)

#wereldtourneeinantwerpen

2021 Jan de Sadelerlaan

Jan de Sadelerlaan
vrijdag 15 september

Of ik wil spelen voor het raam van iemands grootouders. Ze zijn 65 jaar getrouwd vandaag.
Ik neem zoveel doosjes mee als ik op de fiets dragen kan: het triestige vosje, liedje voor Zanna, nieuwe vrienden en Modern Love Walz. Omdat ik dat niet genoeg vind maar niet nog meer kan dragen leer ik een verhaal vanbuiten.Verhalen wegen niks denk ik heel de tijd op de fiets op weg naar de Jan de Sadelerlaan waar als ik aankom de garagepoort opengaat en ik niet voor een raam maar op een terras vanachter achter een tuintafel mijn werk ten beste geef. ‘Creatief!’ en ‘allemaal zelf gemaakt?’ en paprikasoep met spekjes en zoute koekjes toe.
Geheel vervuld fiets ik de laan uit, sla lukraak linksaf en bel aan bij een woning met een rieten dak. ‘Of ik iets mag laten zien’ vraag ik vanop afstand aan de dame die opendoet. ‘Nee danku’ zegt de dame. Ik vraag het verkeerd denk ik en probeer ‘gegroet, ik ben verhalenverteller’ bij het volgende huis en daarna ‘ik heb een kort toneelstukje bij me en het kost niets’. Het wordt een lange dag leuren met wisselend succes en terwijl morgen in Brussel kunstenaars lawaai maken om gehoord te worden heb ik niet echt het gevoel hier dat mensen staan te wachten op wat ik allemaal kan.

(Ik heb een klein vogeltje piep piep, het moet eten hebben anders is het triestig en dood)

#wereldtourneeinantwerpen

2021 Theaterplein

Theaterplein
woensdag 6 januari 2021

Driekoningen. Ik heb een nieuw werkje bij me zonder begin of einde en geen fotograaf. (Ik heb al enige tijd bedenkingen bij hoe ik mijn wereldtournee documenteer, alsof het niet bestaat als ik het niet vastleg, alsof het zwaartepunt ligt bij het verhaal achteraf, alsof ik wil bewijzen dat het wel degelijk plaatsvond).

Theaterplein. Behalve op marktdagen onbetwist terrein van skaters en ander tuig.
Woensdagnamiddag. Ik zet me op een stenen bankje met op de telefoon vioolmuziek.
Het is koud. Er zijn weinig mensen en niemand kijkt naar wat ik doe. Dat is ook geruststellend. Ik speel tot de muziek ophoudt en daarna nog eens en dan ga ik naar vrienden.

2020 wzc Melgeshof

wzc Melgeshof
woensdag 23 december

Bijna kerstmis. De weer zit niet mee en vanmorgen nog belt Chris en zegt dat de weer waarschijnlijk niet beter wordt vandaag (een zin uit een boek, welk boek, de zin, een aanhef: it is, I promise, worse than you think). De binnentuin van het woonzorgcentrum is leeg op de twee hardnekkige rokers na is hij leeg de binnentuin en nat natuurlijk. Chris heeft de hoogtewerker al klaargezet en hier en daar hangt aan de raam een gele driehoek of een rode bol ten teken dat ik daar welkom ben. Dat doe ik vandaag, verschijnen aan ramen waarachter ouderen van dagen in zetels zitten en de binnentuin nauwlettend in het oog houden dan wel het televisietoestel. Aankloppen en gebaren dat ik iets wil tonen (het glas is geluidswerend). Aankloppen en gebaren dat ze dichterbij moeten komen willen ze iets zien van het doosje dat ik meebracht. In groepen zitten ze, de bewoners en bewoonsters van het woonzorgcentrum en in sommige van die groepen zit de sfeer er goed in. Cava uit plastiek bekertje en paprikachips. Wanneer ik aan kom zeilen met de hoogtewerker word ik begroet met gezwaai en handgekus en wordt er getrokken en geduwd voor een goede plaats bij de raam. In andere groepen is het akelig stil en dat zal wel met de weer te maken hebben (het wordt allengs grijziger en kil) al zijn er ook bewoners waarvan ik vermoed dat de weer in de hoofd alleen maar donkerderder wordt (de zin uit het boek, welk boek, het boek: Uninhabitable Earth D.W. Wells). Ik ga van raam tot raam het hele centrum rond en dan gaat het regenen en Chris vindt dat we van geluk mogen spreken en ik wil nog even bij de rokers op het terras maar die zeggen ‘danku, wij zijn daar niet zo voor’ en dan regent het echt en blijkt het doosje dat ik meebracht in het geheel niet tegen de weer bestand, na enkele druppels al zwelt het karton en stroeven de vormen die voorheen zorgeloos bovenop het doosje dansten. Bijna kerstmis, de weer het zit niet mee (en niet alleen vandaag), de straten leeg (bijna kerstmis is het) waar zit iedereen zit binnen op de bank voor de tv staat luid.
Onbewoonbaarderder.

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Wannes Cré

2020 wereldtournee in Antwerpen


(c) Vincent Delbroux

wereldtournee in Antwerpen (world tour in Antwerp)

For one year I will be performing in Antwerp.
I have been devising, making, collecting and packing 
small and fluid work for some time now, 
work that I can easily take with me
and, wherever, can show to someone.
 
Now I want to take these things 
on a journey of discovery, an adventure,
I want to meet people, bring my work to them, tell stories
then tell stories about the stories I told.

I suspect that the succession of cities
in which I usually show my work
can all be found in the city of Antwerp.
An exercise not to give in to the idea
that you have to be everywhere 
just because you can be anywhere.
Developing a gift for accidentally having
useful encounters and discoveries.
A license perhaps.
A constant movement between
studio and city, city, city and theater, theater and studio.

__

ik ga een jaar lang spelen in Antwerpen.
ik ben al heel lang kleine en wendbare dingen
aan het bedenken,
maken, verzamelen en verpakken
dingen die ik makkelijk kan meenemen
en, waar dan ook, aan iemand tonen kan.

nu wil ik met die dingen op ontdekkingsreis gaan, op avontuur,
ik wil mensen ontmoeten, mijn werk naar hen toebrengen, verhalen vertellen.
vervolgens verhalen vertellen over de verhalen die ik vertelde.

ik heb het vermoeden dat de aaneenrijging van steden
waarin ik mijn werk doorgaans toon
allemaal terug te vinden zijn in deze stad.
een oefening om niet toe te geven aan de idee
dat je overal moet zijn enkel en alleen
omdat je overal kàn zijn.
het ontwikkelen van een gave voor het toevallig maken
van nuttige ontmoetingen en ontdekkingen.
een vrijbrief misschien.
een voortdurende beweging tussen
atelier en stad, stad, stad en theater, theater en atelier.

__

“(…) in the middle of history, in the middle of progress, in the middle of the fight, we learn how we must fight.”
Rosa Luxemburg, Dialectic of Spontaneity and Organisation
“The other project was a scheme for abolishing all words whatsoever (…)
Since words are only names for things, it would be more convenient for all man to carry about them such things as were necessary to express a particular business they are to discourse on. For short conversations a man may carry implements in his pockets and under his arms enough to supply him.”
Jonathan Swift, Gulliver’s Travels

 

 

2020 Sint-Andriesplaats

Sint-Andriesplaats
vrijdag 11 december

Ward van Betonne Jeugd op de Sint-Andriesplaats, stuurt me: ’We zien je graag komen. De begeleiding toch, onze gasten daar ben ik benieuwd naar.’
Het regent en het duurt even vooraleer de match op de voetbaltafel is beslecht, vooraleer de radio uitgaat en iedereen zijn plek vindt ver genoeg van elkaar en hier en daar toch liever dichterbij.
Maar dan zijn ze één en al oor, de gasten, klinkt er instemmend gemompel wanneer ik over het potlood van Milton Friedman vertel, over de kat van Schrödinger, over een interview met Cocteau en klinken er oh’s en ah’s wanneer ik het doosje toon waaruit een stad tevoorschijn komt en vervolgens een paar dansende schoenen.
Na het optreden zijn we blij, Tomas, Leen, Wannes en ik. Leen haalt vier flesjes bier in de nachtwinkel. We klinken voorzichtig terwijl verderop één van de gasten een lamp op tafel zet die van kleur verandert op het ritme van de muziek. Even is het terug als vroeger en wil Leen naar de winkel voor nog vier pintjes maar dan o blijkt het is het al 10 na acht.
Lang kijk ik nog naar het meisje dat schrijlings op een jongen zit die niet weet waar eerst zijn handen in te steken. Ik weifel stap het plein af de stille straat in wil niet nog niet lang nog niet naar huis.

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Wannes Cré

2020 Lange Beeldekensstraat

Lange Beeldekensstraat
donderdag 10 december

In de Lange Beeldekensstraat is er elke dinsdag- en donderdagnamiddag voedselbedeling. In de pastorij van de Heilige Hartkerk en vandaag noodgedwongen in de kerk zelf waar -echt waar- het wijwatervat dienst doet als pompbak waarboven een handgeldispenser hangt. Een mooier voorbeeld van buigzaamheid en aanpassingsvermogen zag ik de laatste tijd niet. 

De soep is lauw maar lekker, de broodjes met kaas én salami belegd, de kerk is koud maar de deur blijft open staan en als er pannenkoeken zijn, zegt pastor Niek, dan is het kot hier te klein.

De eerste keer dat ik het doosje met de dansende figuren toon, valt één van de drie toeschouwers prompt in slaap, de tweede keer vertrekken mijn toeschouwers bij aanvang (ze hebben geen tijd) maar daarna heb ik meer succes. Ze vinden het werk heel mooi maar zien het volgende keer graag terug zonder de touwtjes. Gewoon een knop indrukken en meegenieten. En waarom ik hier speel en niet op de Meir en uit welk materiaal de doos gemaakt is waarop hij de figuren één voor één omzichtig betast. Iemand neemt voortdurend foto’s, iemand kwijlt uit zijn mond, iemand zegt bij het eerste figuurtje al ‘dit is niks voor mij’.

Een grote koude kerk, de deur voor iedereen open, lauwe soep, stoelen en als je even wil gaan liggen kan dat ook, een chocoladen sinterklaas voor onderweg, een scheermesje, zeep, hulp bij het aanmaken van een mailadres, een doosje met figuren die op het doosje dansen en bij het buitengaan nòg een broodje met kaas en salami want vandaag is er genoeg voor iedereen.

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Miles Fischler

2020 Buurt rond Rataplan


Buurt rond Rataplan
zondag 29 november

Alle bewoners van het Jan Borluutplein, Terloplein en Jan de Laetplein, en van de straten ertussen: de Wijnegemstraat, Kwekerijstraat, Florastraat, Linnaeusstraat, Terlostraat, Vooruitzichtstraat en A. Rodenbachstraat werden door de nieuwe medewerkers van buurthuis/broedplaats/kunstencentrum Rataplan aangesproken en uitgenodigd om kennis te maken. Daarbovenop een brief in het Nederlands en het Arabisch met de mededeling dat ik vandaag bij alle huizen halt houd waar voor de raam een rode driehoek hangt.
Vorige week nog had ik in de Willibrorduswijk voorgesteld een driehoek, cirkel, vierkant of ruit. Een rode driehoek had ik zelf nooit durven voorstellen. Politieke gevangenen in concentratiekampen droegen hem op de mouw en later werd het symbool omarmd door het antifascistisch front. Maar misschien ben ik wel de enige die er vandaag aan denkt en aan sommige ramen hangt de driehoek met de punt naar boven en hier en daar met de punt opzij en aan een huis met een rode driehoek houd ik liever halt dan aan een huis met een hakenkruis.
En zo gaan mijn goede vriend en ik van vroeg in de middag tot laat in de avond van deur tot deur om een werkje te tonen met muziek en soms bellen we aan drie deuren tegelijk en groeten de buren elkaar en soms komen er mensen voorbij die mee blijven kijken en soms krijgen we muntthee aangeboden en daarna zeggen de mensen danku of dat doet deugd en dan gaan mijn goede vriend en ik tenslotte lichtjes onderkoeld maar hoogst voldaan naar ons eigen huis.

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Wannes Cré

2020 Nationalestraat

Nationalestraat, etalage Toon Franken
zaterdag 28 november

In de Nationalestraat waar alle niet-essentiële winkels gesloten zijn vandaag – en dat zijn er heel wat in de Nationalestraat – wordt omstandig geflaneerd, gerepeteerd zo lijkt het wel, zich bekwaamd in binnengluren, monsteren, want dinsdag, o dinsdag gaan ze toch nog open o die niet-essentiële zaken en onbeslagen, zo weten we ondertussen, komt men beter niet ten ijs.
Daarom is het een komen en gaan van pasgepoetste patserwagens, opgedirkte dametjes, paartjes en knuffelcontacten in opperste staat van verwachting.
Ik sta in de etalage van Toos Franken en probeer een voetbal op een stoel op een blikje cola op een tafel te balanceren. De ouverture van ‘notallwhowanderarelost’. Een voorstelling die ik zeven jaar geleden maakte en meer dan 150 keer in half Europa speelde, en hier, vandaag, in de Nationalestraat, zo heb ik het gevoel, evenzoveel keer nog opvoeren kan. Maar dan moeten ze wel nog even dichtblijven die winkels.

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Wannes Cré

2020 Centraal Station kant Pelikaanstraat

Centraal Station kant Pelikaanstraat
maandag 16 november

Het regent en dit is de eerste plek die me te binnen schiet waar ik ongevraagd kan spelen zonder nat te worden. Er zijn veel mensen die even blijven staan en mensen die roken kijken wat langer. Iemand vraagt ‘nog één keer alstublieft’ en iemand anders zegt heel de tijd ‘o’. Dan fietst Koen toevallig langs en zegt: spijtig dat ik je ken, anders had ik kunnen denken: wat is dat voor man, een gek? een kunstenaar? een gek die iets gestolen heeft van een kunstenaar?

#wereldtourneeinantwerpen

foto: Wannes Cré

2020 CAW Domus


CAW Domus
maandag 9 november

Soms loopt het leven niet zoals je wenst staat op de site van het Centrum Algemeen Welzijn waar je aan kan kloppen voor opvang allerhande en waar ik vandaag mijn kunsten aanbied voorafgegaan door een brief:
‘Nu alle theaters gesloten zijn uit voorzorg tegen het corona virus
zoek ik andere manieren om mijn werk alsnog (veilig) te tonen.
Zo speel ik voor de ramen op de binnenkoer van CAW Domus.
Omdat ik mijn werk graag aan (bijna) iedereen toon heb ik een lange ladder meegebracht zodat ik overal geraak.’

En zo ga ik een middag lang van raam tot raam van beneden naar boven en van links naar rechts en terug want soms wil iemand geen theater voor zijn raam en bij nader inzien toch weer wel en dan zijn de overburen van het wooncentrum ook benieuwd en speel ik tenslotte overal waar de ladder geraken kan. En zo ben ik die middag een soort van Sinterklaas en loopt vandaag het leven zoals ik had gewenst en staat als ik thuiskom de kat te kronkelen in de deuropening.

#wereldtourneeinantwerpen

foto (c) Wannes Cré

2020 dingen

dingen

a collaboration with Guy Rombouts
for the exhibition
dingen/des choses/stuff
in the MAS Museum Antwerp

for one year already
we have been digging through
the collection of Jaap Kruithof
(about 10 000 items of … stuff)
to end up with
a rearrangement of the whole

on view from 1 June 2020 in the entrance and ‘Kijkdepot’ of the MAS Antwerp
more info here

__

schalen pot pourri, flessen beplakt met sigarenbandjes,
stillevens uit macaroni, souvenirs uit Benidorm en Porto

het is een welgekomen oefenen
in kijken, in verplaatsen, scheiden en samenbrengen
waarom dit en niet dat en dat en niet dit

het is het enige wat we kunnen

uit de Collectie Kruithof spreekt een grote tederheid
het zorg dragen voor,
het koesteren van een teloorgegane relatie tot iets
herstellen, adopteren

wij plaatsen naast elkaar, rijgen aan draden,
hangen op, haken in
voorzien van een verhaal, gissingen, fictieve eigendomsakten
van wie was dit en dat niet
wij stellen ons voor waar het eens stond
waarom hij of zij het aanschafte, kreeg, terugbracht, vergat

zo stuiten wij op de toverdoos van Harry Potter
en even later op die van al zijn vrienden op Zweinstein
dan een zittend naakt met nagellak
de volgende dag het rijtje pepermolen papegaai pennenhouder peer

B.V., G.R. & J.K.

 

 

2020 ondertussen in Kapellen

ondertussen in Kapellen
(meanwhile in Kapellen)

new works in the ongoing Kapellen series
as shared on instagram by @verdonck_benjamin

 

 

2019 AREN (publication)

AREN
Benjamin Verdonck
2019

__

Script of the recent theatre performance Aren

“Realising an idea also always means losing a hundred other ideas, renouncing countless ways in which the same idea could take shape. With Aren, a theatre text full of unrealised ideas for a stage performance, theatre maker and visual artist Benjamin Verdonck tries to outwit that necessity. The text can be regarded as a manual, a political pamphlet and an involuntary biography of the artist.”

Evelyne Coussens, review of the text edition of Aren
‘Open source aan subversieve ideeën’ (Open source of subversive ideas) in De Reactor

Published by Bebuquin & Toneelhuis
Languages  NL, ENG
ISBN 9789075175769
Price 10,00 euro

__

On 10 January 2019, Aren premiered in the Bourla
Theatre in Antwerp. The title refers to the gleaner
who walks behind the harvesters and picks up the
remaining gleanings on the field. There are two parts
to the show. In the first, I present found objects in
constantly changing arrangements. In the second part,
I read a list of unrealized ideas to the audience. This
book comprises the script of the second part.

On 10 January 2019, a large group of school kids
gathered in Brussels for the first time to express their
concern about the inevitable changes to the climate.
This event made my story of an unrealized idea for a
workshop with children rather special that evening. As
I write this now, the elections are behind us. Yet those
who were elected still show no sign that limiting this
catastrophe is in any way a priority.

Benjamin Verdonck, June 2019

__

On sale in the Toneelhuis bookshop
or at an upcoming Aren performance

__

More publications:
Kalender09 (2014)
werk/some work (2008)
even i must understand it (2017)
kapellen (2019)

kapellen (edition)

kapellen
Benjamin Verdonck
2019__

box of 24 small works by Benjamin Verdonck
200 copy limited edition
the first 100 copies are signed and numbered by the artist

Published by Toneelhuis
Languages  NL
ISBN 9789076734347
Price 25.00 euro

On sale at the ticket office of Toneelhuis (Orgelstraat 7, Antwerp)
and at Copyright Bookshop Antwerp and Ghent (no online purchase of the edition as it is too fragile for post delivery)
Online purchases via the Toneelhuis bookshop

__

“In the summer of 2016, four families, including mine, moved out of Antwerp to the rural town of Kapellen. This move took away the daily stimulus I used to get from what I came across in the city streets. Now our living room is my studio. This edition is a compilation of small works, taken from a series that I started making since then and reveals my attempt to shift focus from the streets towards what is going on around my worktable.”

Part of this Kapellen series was seen in AREN, my show which premiered on 10 January 2019 at the Bourla Theatre in Antwerp. The title refers to the gleaner who walks behind the harvesters and picks up the remaining gleanings on the field. There are two parts to the show. In the first, I present found objects in constantly changing arrangements. In the second part, I read a list of unrealized ideas to the audience.
This edition presents a selection from one of the collections I used in the first part. The script of AREN was published by Bebuquin in the Toneelhuis series.

__

First on sale on 19 October at Antwerp Academy Art Book Fair
and on 25 & 26 October in V36 for the occasion of vier keer verdonck

 

See also:

AREN

On sale in the Toneelhuis bookshop
or at an upcoming Aren performance

__

More publications:
Kalender09 (2014)
werk/some work (2008)
even i must understand it (2017)
AREN (2019)

2019 Aren

Aren

“Why create a work of art when dreaming about it is so much sweeter?”
(Il Decameron, Pasolini)

– Aren – ‘gleaning’; which also means ‘harvest’ and ‘yield’

A gleaner walks behind the harvesters and picks up the gleanings that are still lying on the field. When creating new work, more than one idea remains unused.

A tunnel from the National Bank to the florist’s across the street,
a boat on the rooftop of a building,
a collection of rat traps that don’t work,
and one of leaky footballs,
a theatre piece that never starts in which you die a hundred times,
a fox made of cardboard.

Could I put these things next to each other such that something does happen?
Something I couldn’t have come up with myself?

tunnel football fox
fox football tunnel
fox tunnel fox football fox fox

__

Upcoming dates:

12.11.2020 — 20:00 — Bourlaschouwburg, Antwerpen Première
13.11.2020 — 20:00 — Bourlaschouwburg, Antwerpen
__

More info: www.toneelhuis.be